قهوه تلخ(۲)
"آتش به اختیار" در مرام اغلب فعالان فرهنگی خودجوش یعنی:
پر کردن اوقات فراغت (خویشتن)، به هدر دادن سرمایه های مادی و انسانی، وقت عده ای را گرفتن، خودپنداری مزمن، تک روی، افکار بسته و عصر حَجَری، نبود وسعت دید و تخصص کافی، کار پرحجم بدون بهره، و از همه مهمتر بدون تمرکز گام برداشتن، فقدان راهبرد صحیح و مشخص در بلندمدت و کوتاه مدت، محافظه کاری شدید تشکیلاتی، علاقه مند به حذف دیگران؛
و وقتی به نفس رجوع می کنی می بینی!
خب! همه این ها بهتر از ول معطلی است برادر...!!
و سخت است باور کردن آن؛ چون ما اسیر "دور" شده ایم و عده ای املا کرده اند و ما نشخوار. (عده ای) را که گفتم _ همان کسانی هستند که خیال می کنند گزینش بهشت در دنیا با آن هاست.
قدری تأمل کنیم لطفا:
دنیا و نسل حاضر هر آنچه می کشد، از کسانی است که فکر کردند و می کنند مذهبی و دیندار هستند و بار امانت وحی و احساس مسئولیت در آن ها نهادینه شده است.
تاریخ را نگاه کن، کشورهای دیگر، افرادی (که چون به خلوت رفتند آن کار دیگر کردند و می کنند!) از مسیحیت و قواعد کشیش و یهودیت و خاخام گرفته تا اسلام و بعض جماعت مذهبی و به اصطلاح حزب اللهی.
که بعض این ها دین را از منظر خود دوست دارند به جان افراد جامعه با دریل فرو کنند.
و سلام بر روح الله خمینی...؛
