ما بهشت را دیدیم
دلم کنار آب آرامِ پر از تلاطمِ اروند جا مانده... در امتداد جزیره ام الرصاص؛
چشمانم هنوز میزبان قایق ماهیگر اروند است، تورش را انداخته... به دور از هیاهوی روایتگر نهرخین، سرگرم تماشا است. چشمی به آب دارد و چشمی به ما. شاید ماهی ها برایش می گویند آن پایین پایین ها چه خبر بوده است.
اروند وحشی؛ اروند قبل از "نبرد" وحشی بود.
بعد از آنکه غواص ها را به خود دید... آرام گشته است، چه کسی را دیده ای که بگوید: حالا اروند وحشی است، او با طمأنینه گشته است، آرام موج می زند، چون در گهواره اش هنوز هزاران ماهی پرپر خوابیده اند. اروند خودش زخم خورده این داستان است.
و چقدر زیبا است که بدانی آب اروندِ آرام، به دریا راه پیدا می کند، به اقیانوس...
ماهی ها و غواص های اروند به وسعت دنیا جاری شدند و به برکه ها و مرداب ها و اقیانوس جان بخشیدند، از این به بعد به بچه های تفخص بگو... باید راهی اقیانوس شوند.
مرجان ها و مرواریدها بر تو سلام می دهند. ای شهید.
پس جهان مادی امروز از چشمه جاری شهدا روزی می خورند. الحق که شهدا کارشان را خوب می دانند. مأموریت آن ها به وسعت هستی است.
پس تو ای برادر!
مبادا پشت ساحل اروند بمانی.
سلام بر تو ای اروند... سلام بر اعماق تاریک نورانی ات... سلام بر جزر و مد تو، که بغض آشفته توست؛
با من سخن بگو علقمه، با من سخن بگو جزیره مجنون، با من سخن بگو کربلای۴... خاک هایت جای پای آفتاب است و آب هایت جای پاروی مهتاب. چه کرده ای اروند آن همه امانت را!؟
از هور بگو، از نیزارها و باتلاق ها.
هنوز در لا به لای نیزارها مانده ام... من در باتلاق نفس خویش گیر کرده ام، برسانید دوستان حبل المتین را.
و چقدر با نی حرف دارم "نی حریف هر که از یاری برید"
و چقدر نی با من سخن.
و چقدر رمز و راز در نی و نیستان است. علقمه راوی نمی خواهد... برو بین نیزارها بنشین، برو به آن ها سلام بده " بشنو از نی چون حکایت می کند _ وز جدایی ها شکایت می کند "
او دلش تنگ لباس های خاکی و پوتین ها و صدای مناجات سینه های شرحه شرحه است. گوشَت را بگذار کنار نی... شاید صدای علی هاشمی هنوز می آید. " نی حدیث راه پر خون می کند "
و چقدر سکوت نی شکننده است، سکوت طاقت فرسای هجران، تو را از هم گسسته است.
ما با خاک بهتر انس می گیریم، از بس با تربت کربلا سر کرده ایم، به غیر از عنصری چنین، چیزی دیگر ما را التیام نمی بخشد؛
من را زود به شلمچه برسانید؛
نسیم کربلا شروع به وزیدن گرفته است... سلام بر شلمچه.
تنگ غروب است، بهتر است بگویم خورشید به تنگ آمده، مگرنه؟!
کجایند یاران قدیمی، خورشید هر روز به تو سلام می دهد... مگر نه اینکه نور و گرمایش را از تو وام می گیرد... آخر تو بوی حسین می دهی.
غروب که می شود شهدای قتلگاه شلمچه می آیند، خوب گوش بده.
دارند زیارت نامه می خوانند... "الذین بذلوا و مهجهم دون الحسین علیه السلام "
ما روی رفاقت شما حساب باز کرده ایم برادران... روز میعاد نزدیک است. مبادا فراموشمان کنید.
مرا برگردانیدم.
" هر کسی کو دور ماند از اصل خویش _ باز جوید روزگار وصل خویش "
۶ فروردین / ۱۳۹۶
